Karşılığı Ödenemeyen Fedakârlık

Cenâb-ı Hak buyuruyor:

“Rabbin, kendisinden başkasına asla ibadet etmemenizi, anaya-babaya iyi davranmanızı kesin olarak emretti. Eğer onlardan biri, ya da her ikisi senin yanında ihtiyarlık çağına ulaşırsa, sakın onlara “öf!” bile deme; onları azarlama; onlara tatlı ve güzel söz söyle. Onlara merhamet ederek tevazu kanadını indir ve de ki: ‘Rabbim! Tıpkı beni küçükken koruyup yetiştirdikleri gibi sen de onlara acı.’” (İsrâ, 23, 24)

Rasûlullah (sav) buyuruyor:

“Anne veya baba cennet kapılarının en hayırlısından cennete girmeye sebeptir. Sen onların hakkını yerine getirmemekle o kapıyı kaybet veya onları hoşnut etmekle o kapıyı koru, elde etmeye çalış.” (İbn Mâce, Edeb: 1; Ebû Dâvûd, Edeb: 119)

Ana Gibi Yâr Olmaz

Atalarımız;

“Ana gibi yâr, vatan gibi diyâr olmaz.” demişlerdir.

Hakikaten dünyayı diyar diyar gezsek, anamız gibi bizi bağrına basarak sevecek ve şefkatle kucaklayacak bir ana bulamayız. İnsan, hanımı gibisini veya ondan daha iyisini her yerde bulabilir, fakat ana gibisini hiçbir diyarda bulamaz.

Aile içinde çocuk üzerinde en çok hakkı olan ve hizmeti geçen annedir. Anne, hamile kaldığı andan itibaren çocuk yüzünden sıkıntı çekmeye başlar. Doğum sırasında bu sıkıntı, zirveye ulaşır. Kimi zaman doğum, annesinin hayatına mâl olur.

Annenin esas hizmeti, doğumdan sonra başlar. Çocuğun emzirilmesi, giydirilmesi, temizliğinin yapılması, terbiye edilmesi ve tedavisi gibi ardı arkası kesilmeden ömür boyu sürecek bir hizmet dönemi içerisine girer.

Cenâb-ı Hakk’ın özellikle annelere lutfettiği şefkat duygusu, anneleri; istirâhatini, sıhhatini, yeme-içme ve giyinmesini düşünmeden bütün imkânlarıyla çocuğuna hizmete sevkeder.

Annenin bu sonu ve sınırı olmayan fedakârlıklarının bedelini, evlâdın maddi bir karşılıkla ödemesi mümkün değildir. (Osman Ersan, İslami Açıdan Kadın Değeri ve Hakları, Erkam Yay.)

Her Güne Bir Kelime

el-Mukît: Yaşamak için gıdaları yaratan.

Lügatçe

tevazu: Alçakgönüllülük gösterme.
diyar: Memleket, ülke.