Engelli Olmak Engel Değil

Cenâb-ı Hak buyuruyor:

“Köre vebal yoktur, topala da vebal yoktur, hastaya da vebal yoktur. (Bunlar savaşa katılmak zorunda değildirler.) Kim Allah'a ve Peygamberine itaat ederse, Allah onu altından ırmaklar akan cennetlere sokar. Kim de geri kalırsa, onu acı bir azaba uğratır.” (Fetih, 17)

Rasûlullah (sav) buyuruyor:

“Allah Teâlâ buyuruyor ki: “Kulumu, iki gözünü kör etmekle imtihan ettiğim zaman sabrederse, gözlerine karşılık olarak cenneti veririm.” (Buhârî, Merdâ 7; Tirmizî, Zühd, 58)

İslâm’da Engelliler

Rasûlullah (sav)'ın, engellilere önemli kamu görevi verdiği bilinmektedir. Nitekim bir görme engelli olan Abdullah İbn Ümmi Mektûm'u, Mescid-i Nebevî'de müezzin olarak görevlendirdiği gibi, aynı sahabeyi Veda Haccı’na (10/632) ve Uhud (3/625) savaşına gidişi de dâhil, çeşitli zamanlarda Medine dışına çıktığında on üç defa Medine'de yerine vekil bırakmıştır. Bu görev kamu hizmetinin en üst derecesi olan, devlet başkanına vekâlet etmekten ibarettir.

İslâm'da engellilerle ilgili çeşitli hükümlerin belirlenmesi, Abdullah İbn Ümmi Mektûm vesilesiyle mümkün olmuş, onların vekil bırakılmaları, imamlık yapmaları, savaşa iştirak etmeleri, farz namazlara katılmaları, korunma amacıyla köpek beslemeleri gibi konular açıklık kazanmıştır. Hz. Peygamber, namazlarda İbn Ümmi Mektûm ve daha başka görme özürlülerin imamlık yapmalarına izin vermiştir.

Hz. Peygamber, görme özürlülere karşı kötü davrananı, mesela, onların yoluna engel olanları kınamış, özürlülerle yakından ilgilenmiş, onlara yeteneklerine göre kamu alanında görev vermiş, kendilerine değer vermiş, topluma kazandırmaya çalışmış, özürlüleri toplumun üretken olmayan bir kesimi olarak görmemiştir. (Hatice Yıldız, Altınoluk Dergisi, Sayı 240, Sayfa 54)


Her Güne Bir Esma-ül Hüsna

el-Hasîb: Hesaba çeken.

Lügatçe

vebal: 1. Şiddet, ağırlık, azap. 2. Günah.
vekâlet: 1. Vekillik, başkasının işini görmeye me'mur olma. 2. Biri, başkasını kendi yerine geçirme. 3. Birinin yerini tutma. 4. Nezâret, bakanlık.